صبوح

واقعا جالبه همین امروز که مطلب جانستان کابلستان را می نویسم ، دوستی می آید و برایم مطلب می گذارد که "جانستان کابلستان..." ، همین ، دیگر هیچ چیز ننوشته است ، به "صبوح" ،وبلاگ زیبایش ،که سر می زنم می بینم مطلب خوبی در مورد این کتاب نوشته که برایتان نقل می کنم:

جانستان کابلستان

دو سه روزی از خواندن جانستان می گذرد و برای من که از روی تنبلی یادداشت منِ او را ننوشتم این نکته واضح است که

فی التاخیر آفات

از بی برنامگی امیرخانی در سفرش بسی در حیرتم. مردک دست زن و بچه خردش را گرفته است و به دیار غریب رفته برای چکر. (مردک را به افغانی نوشتم!) کتاب برای خواننده ای که همیشه به چشم حقارت به مردمان افغان نگریسته و همیشه قاه قاه به عبارت (کشورِ دوست و برادر) خندیده است حکم نوش دارو را دارد و امیدوارم نوش داروی بعد از مرگ سهراب نباشد. از امیرخانی نمی توان انتظار داشت که در اثرش فقطِ فقط به افغانستان بپردازد. نه، او برایت از انتخابات ایران و لبنان و عراق و افغانستان می گوید و تو را با تحلیل های ژئوپلیتیکی خودش روبرو می کند! برایت از تفاوت های سید حسن نصرالله و اسامه بن لادن می گوید. برایت از تدبیر آمریکا در انتخابات افغانستان می گوید. برایت از منطق وارون آقای گاورمنت می گوید. از او که جز به ساختار بروکرات خود به چیز دیگری نمی اندیشد نه به صدور انقلاب و نه به تثبیت آن برای مردمان وطن. آنان که در خاک غربت در پی ذره ای محبتند از سوی سفارت جمهوری اسلامی ایران

آن چه رضا امیرخانی می نگارد را می پسندم چرا که از روی صداقت است و سخنی که از دل برآید لاجرم بر دل نشیند. آرمان ها را می شناسد و مضحک نمی داند اما در این راه از انتقادهای سازنده ولو به کامی برخی تلخ چشم نمی پوشد و این است که نویسنده را به تو نزدیک تر میسازد. بنابر سنت حسنه همیشگی قطعه ای از کتاب را که به زعم خود بهترین دانم می نگارم:

" هر بار وقتی از سفری به ایران برمی گردم، دوست دارم سر فرو بیافکنم و بر خاک سرزمینم بوسه ای بیافشانم... این اولین بار بود که چنین حسی نداشتم... بر عکس، پاره ای از تنم را به جا گذاشته بودم پشت خطوط مرزی، خطوط بی راه و بی روحِ مرزی. خطوط مِید این بریطانیای کبیر

پاره ای از نگاه من، مانده بود در نگاه دختر هشت ماهه... بلاکش هندوکش... "

***

روبه روی حرم امام رضا، جانستان عالم می ایستیم و سلام می دهیم و برای چشمان بلاکش هندوکش، برای انسان ایرانِ بزرگ دعا می کنیم.

یاعلی

حکایت زمستان

بعد از اینکه مطلب " من او به شرط چاقو "را برایتان نوشتم شروع کردم به پرسه زنی در وبلاگ های دوستان تا رسیدم به وبلاگ سبکباران ، بچه های سبکباران یک معرفی کتاب گذاشته بودند از سعید عاکف که ایشان در پشت جلد کتابشان فراتر از "به شرط چاقو" گفته بود:

"منِ او" به شرط چاقو

اگر به کتابستان اراک سر زده باشی و از ما سراغ رمانِ ایرانیِ خوب و جذاب را گرفته باشی حتما در جواب شنیده ای که "منِ او" ی رضای امیرخانی را ببر ، ما در کتابستان "منِ او" را به شرط چاقو می فروشیم! اگر رفتی و خواندی و خوشت نیامد حتما از شما پسش می گیریم ، (به شرط آنکه سالم و نو برش گردانده باشی).

امروز که در سایت "ارمیا"ی امیرخانی می گشتم به این خبر برخورد کردم که خیلی خوشحال شدم:

جانستان کابلستان

کنار دست ما کشور عزیزی است که سال هاست در مقابل هجوم بیگانه قد خم نکرده و ذلیل نشده است. روس و طالبان و امریکا و... را از خود رانده است و سال هاست که مردمش در سختی و خاک و خون زندگی می کنند، و تنها کاری که ما در قبال این همسایه ی عزیز کرده ایم ، پناه دادن به درمانده ترین های آن ها بوده است اما با منت!

انگار یادمان رفته است که اصلا بین ما مرزی نبود ، ایران همان افغانستان بود و افغانستان همان ایران! واین مرزِ جدایی انداز کار انگلیس بود! دین وزبان و مذهبمان یکی است و از یک فرهنگیم ، فرهنگی که از همان سو تولید می شد و به سایر نقاط ایران پهناور می رسید ، خیلی از ادبا و دانشمندان و شاعرانی که الان منِ ایرانی به آنها افتخار می کنم از همین افغانستانِ مظلوم برخاسته اند.

امروز میخواهم چند کتاب در حوزه ی افغانستان برایتان معرفی کنم:

اولین کتاب از رضای امیرخانی است که محبوب کتابستانی هاست : جانستان کابلستان

کتاب "بهم میاد؟!"

مطلب قبلی که در مورد "بهم میاد" گذاشته بودم را یک بار دیگر بخوانید.

دوست عزیزم جناب محسن بدره، مترجم همین کتاب، پیام دادند که "بهم میاد" را از روی متن انگلیسی ترجمه کرده  نه متن عربی:

سلام پسر خوب

ممنون از اظهار لطفت به کتاب

یه نکته: کتاب از خود متن اصلی انگلیسی اش ترجمه شده.

کدام جنگ؟!

• رفتیم داخل خانه. وقتی کلید برق را زد و تو صورتش نگاه کردم، دیدم پیر شده. حاجی با آن که بیست و هشت سال داشت همه فکر می کردند جوان بیست و دو، سه ساله است، حتا کم تر، اما آن شب من برای اولین بار دیدم گوشه چشم هایش چروک افتاده، روی پیشانیش هم. همان جا زدم زیر گریه، گفتم «چه به سرت اومده؟ چرا این شکلی شده ای؟» حاجی خندید.
• حاجی می آمد جلوِ چشمم با چشم های قرمز و خاک آلود. بعد از هر عملیات که می آمد اصرار می کردم خودش را وزن کند، می دیدم هفت، هشت کیلو کم کرده. عملیات خرمشهر از شدت ضعف چند نفر زیر بغلش را گرفته بودند و نصفه شب آوردندش خانه.

از کتاب:

تو هم بلند شو برو خودت را وزن کن ،از چه می ترسی؟ برو.

از بس ضد تهاجم فرهنگی مبارزه کرده ای اینچنین پروار شده ای؟ این چروک زیر چشمانت هم اثر مطالعه های طاقت فرسای شبانه روزی برای تولید علم اسلامی است،نه؟

تهاجمی که به فرهنگ ما شده خیلی خطرناکتر و جدی تر از تهاجمی است که حاج همت سردار آن بود،اما همتی نیست که آن را جدی بگیرد و آنقدر زحمت بکشد که لاغر شود و بهار جوانیش یکی دو ساله به خزان پیری برسد،چمرانی نیست که بی خوابیهای چند شبانه روزی بکشد ، باکری نیست ، خرازی نیست ، متوسلیان ، بابایی،اندرزگو و......

این عمار؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

هیچ کدام نیستند همگی برای روز موعود در آماده باش به سر می برند.

و اکنون سپاه اسلام خالی است ، خالی خالی.

مولایمان علی فرمود در جنگ خواب را تنها مضمضه نمایید مثل آبی که در اول وضو داخل دهان می کنید ولی کامل فرو نمی برید و سریع خالی می کنید.

و بدانید اگر شما به خواب فرو رفتید دشمنتان بیدار است.

من نام لم یُنَم عنه.

بلند شو دست به زانوت بگیر بگو:

یاعلی

بهجت عارفان

بسم الله

الحمدلله لطف بروبچ به ما زیادست و مرتب فحش و ناسزاست که برایمان می نویسند، البته خیلی ها هم تشویقمان کردند و خسته نباشید گفتند که دمشان گرم و سرشان خوش...

دیروز بچه های وبلاگ ، گفتند:" برو ببین چه پیامهایی برات فرستادن!" البته من اول پیامها را سانسور می کنم و آنهایی را که فحش و ناسزا به این و آن است را حذف می کنم.

روم سیاه ولی باید بگم که چند نفری هم به آقا بد و بیراه گفته بودند ،من هم قول دادم که یک چیزهایی برایشان بنویسم که حال کنند، شما هم با دقت بخوانید قول میدهم که به دردتان بخورد.

آنچه که برایتان مینویسم نکاتی از پیر خراباتی ما بهجت عارفان (ره) است که از صفحه ی 65 تا 78 کتاب شریف "پرسشهای شما" ست:

1-اگر بتوانیم ،تشکیل حکومت اسلامی قبل از ظهور حضرت صاحب واجب است.

2-دین و کتاب و پیامبر ما آخرین دین و کتاب و پیامبر هستند.پس باید کامل باشند و برای همه ی شرایط و هر زمان و مکانی وظایف را مشخص کنند.

پس در زمان غیبت که دسترسی به امام معصوم برای تبیین قرآن و سنت و روایات ممکن نیست، سه حالت متصور است :

الف)دین تعطیل شود وهر کس طبق سلیقه ی خود عمل کند(که عقلا و نقلا باطل است.)

ب)دین خود به خود راه خود را ادامه دهد.( همه می دانند که هر قانونی نیاز به مجری و حاکم دارد)

ج)نیاز به حاکم و سرپرست است که همان ولی امر و مجتهد جامع الشرایط است.(باید جامعه ی اسلامی را ولی فقیه با همه ی شوونات و ابعاد آن، اداره کند.)

3- ولی فقیه تمام شؤونات امام معصوم را دارا است، مگر آنجا که نیاز به معصومیت باشد.

یا علی

سید مرتضی آوینی

«سیدمرتضی آوینی» از معدود مردان روزگار نه چندان دور ماست که از بند مشهورات دروغین زمانه رها شد. او با مرگ آگاهی در هم آمیخته است. اولین رویارویی فکری سید با صورتک‌های دروغین مدرنیته و غرب بود، دقیقاً همان روزگاری که آرام آرام مشهوراتی چون توسعه، مدرنیزاسیون، پیشرفت، آزادی اباحی گرایانه، تساهل و تسامح و... بر زبان برخی سیاستمداران و روشنفکران عجول جاری می‌شد. انقلاب اسلامی ‌برای سید «رستاخیز جان» و «آغازی بر یک پایان» بود. پایان عصر عسرت و ظلمت‌زدگی بشر و آغاز «فردایی دیگر». تفاوت سید در فهم حقیقت زمانه خویش است...

جلال + مطهری : آوینی

از نوجوانی تفکراتم تحت تاثیر این سه بزرگوار بود :

 اول جلال آل احمد با آن کتاب غرب زدگیِ دشوار اما فوق العاده اش که تا مدتها بر ذهنم حکومت می کرد ، مخصوصا وقتی که شنیدم امام خیلی به این کتاب توجه داشته اند و در اولین سال بعد انقلاب "غرب زدگی" را به عنوان کتابِ سال معرفی می کنند:

دوم شهید مطری بود که خوشبختانه کسانی مجبورم کردند تمام آثارش را بخوانم ، استاد مطهری، اسلامی را آموزش می داد که آمریکایی نبود ، ظلم ستیز بود ، اجتماعی بود و...

سومی هم که  سید شهیدان اهل قلم است و شاهباز عرصه ی تفکر اسلامی، آقا سید مرتضی آوینی ، سیر مطالعاتی کتب شهید آوینی را با کتاب آینه جادو آغاز کردم  که مقالات سینمایی ایشان بود اما آنچه که مرا نمک گیرِ سید کرد کتاب " توسعه ومبانی تمدن غرب" ایشان بود.

در ذهن حقیر ، سید ِ آوینی جمعی است بین جلال و شهید مطهری ، جلال غرب را خوب نقد می کرد اما اسلام را خوب نمی شناخت و استاد مطهری اسلام را خوب می شناخت اما غرب را ریشه ای نقد نمی کرد ولی سید شهید در هر دو چیره است.

آقا هم آوینی را سید شهیدان اهل قلم معرفی می کند نه آستاد مطهری یا بزرگوار دیگری را.

اگر " توسعه ومبانی تمدن غرب" آوینی را خواندی و سرمست شدی به کتاب های "سید ِ میرشکاک" هم سری بزن که او و آوینی از یک چشمه آب خورده اند.

یاعلی

یه کتاب جدید از یه وبلاگ جدید

از رفقایی که به وبلاگ کتابستان خیلی لطف دارد عزیزی است که با تخلص "بنده" برای ما نظر می گذارد ، از قضا خودش با دوستانش همراه شده است و وبلاگ با صفا و کار درستی دارند ، حتما به وبلاگشان سر بزنید: /sabokbaran14.blogfa.com

مطلب زیر را از وبلاگ آنها وام گرفتم:

نــان، آب ، کتــــاب

"برای خاطر آیه ها" کتابی است که چندی پیش قول معرفی اش را داده بودیم. کتابی که در نود و شش صفحه توسط خانم مریم روستا نوشته شده.ناشر کتاب هم دفتر نشر معارف است. ابتدای کتاب نوشته شده است"دل نوشته هایی برای خاطر آیه هایی که دوستشان دارم..."،اما این کتاب فقط دلنوشته نیست چرا که  خانم روستا،وقتی برای خاطر آیه های که دوستشان داشته می نوشته،نگاهشان به نهج البلاغه،تفسیر المیزان،تفسیر نمونه،مجمع البیان فی تفسیرالقران،قصص الانبیا و... نیز بوده است.(مراجعه شود به فهرست منابع کتاب!)

آن چه در ادامه می آید، شصت و چهارمین مطلب این کتاب است با عنوان "مرد،نبأ عظیم بود..."

     

می شد همه ی شب های شب نخوابد توی بستر پیامبر.می شد جانش را سپر بلای رسول نکند؛فقط یکی از آیه های قرآن کم می شد؛ "و من الناس من یشری نفسه ابتغاء مرضات الله"¹

می شد توی رکوع،انگشترش را به آن فقیر انفاق نکند.فقط شاید یکی از آیه های قرآن نازل نمی شد؛"انما ولیکم الله...و یوتون الزکوه و هم راکعون"²

می شد اینقدر عزیز نباشد برای پیامبر؛که قرآن نگوید"انفسنا"³ که همه نگویند «انفسنا»ی ماجرای مباهله،علی بود؛جانِ پیامبر.

می شد با همسرش،با بچه هاش،آن سه روز افطارشان را به مسکین و یتیم و اسیر ندهند،فقط قرآن دیگر "هل اتی"⁴نداشت.

می شد آنقدر شجاعانه و دلیرانه نجنگد که قرآن حتی به ضربه ی سمّ اسبش قسم بخورد "والعادیات ضبحا.فالموریات قدحا"⁵

می شد باب مدینه ی علم نبوی نباشد،که دوست و دشمن بگویند:"من عنده علم الکتاب"⁶علی ست.

می شد این قدر ولایتش مهم نباشد که توی حج آخر آیه بیاید:"بلغ ما انزل الیک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته"⁷ که دست عزیزی دستش را بالا ببرد و بگوید:"من کنت مولاه فهذا علی مولاه" که خدا جبرئیل را دوباره روانه کند:"الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی"⁸

می شد؟!

می شد اگر او "علــــی بن ابی طالب"نبود؛خبر بزرگ؛نبأ عظیم.مردی که اگر نمی آمد،اقلّش،سیصدتا از آیه های قرآن کم می شد.⁹

 

^{-------------------------------------------------}

1: (بقره/207) 2: (مائده/55) 3: (آل عمران/61) 4: (دهر/1) 5: (عادیات/1و2) 6: (رعد/43) 7: (مائده/67) 8: (مائده/3)  9:(ابن عباس می گوید:« نزلت فی علی ثلاث مائه آیه» سیصد آیه در شأن علی نازل شده است. به نقل از تاریخ بغداد،ج6،ص221)

دغدغه های فرهنگی...

کتاب دغدغه های فرهنگی واقعا کتاب خوبی است ، برای همه ی کسانی که دغددغه ی فرهنگی دارند ، آقا در یک جا  از کتاب می فرمایند:

دغدغه های فرهنگی شرح مزجی یکی از بیانات محوری مقام معظم رهبری در سال 73 است با استفاده از دیگر بیانات آقا:

چیزی قطب نماها را دیوانه می کند

حمید رضا شکارسری از کهنه کارهای شعر سپید انقلاب و دفاع مقدس است ، با اینکه اصلا از شعر سپید خوشم نمی آید اما انصافا این شعر ها چیز دیگری هستند

نشت نشا...

خیلی ها از چند هفته پیش تا هفته های آینده، درگیر کنکور و تعیین رشته و ثبت نام و تصمیم گیری برای آینده علمی خودشان هستند. خیلی ها هم سال بعد به این نقطه می رسند و خیلی ها هم سال هاست گذشته اند. نشت نشای رضا امیرخانی، سوژه این مناسبت است. همه می توانید از این کتاب بهره ببرید. برای توضیح بیشتر روی تصویر کلیک کنید...