فداها ابوها...

تک بیتی زیبا از یک غزل عالی از یک شاعر درجه یک
تقدیم به حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها از حمیدرضا برقعی:

شاعری در قطار قم-مشهد چای میخورد و زیر لب میگفت:

شک ندارم که زندگی یعنی طعم سوهان و زعفران، بانو!

هرروز باصائب:باغ کبود

باغ از بنفشه،صفحه رخسار یوسف است

گردیده از طپانچه ی اخوان کبود رنگ

طپانچه یعنی سیلی به گوش کسی زدن

هرروز با صا‍‍‌‌‌ئب:صبح پیر

بدار عزت موی سفید پیران را

ز جای خویش به تعظیم صبحدم برخیز

هرروز با صائب:تربت اعلی!

لب پیاله نمی آید از نشاط به هم

زمین میکده خوش خاک بی غمی دارد

هرروز باصائب:هل من ناصر ینصرنی

صائب این پنبه آسودگی از گوش بر آر

اگر از ما هوس ناله شنیدن داری

راستش من وقتی این بیت رو خوندم یاد این کلام غریبانه حضرت ارباب افتادم برای همین اسمش رو گذاشتم "هل من ناصر ینصرنی"

اگه نظر دیگه ای دارید بنویسید

هرروز با صائب:دل دریا

زلعل آبدارش دست و پا گم میکنم صائب

اگرچه دارم آن جرأت که بر دریا توانم زد

هرروز با صائب:طاعت شکسته

مقبول نیست طاعت هرکس شکسته نیست

استاده را صواب نماز نشسته نیست

هرروز با صائب:ساده دل

همان ز ساده دلی بر حیات میلرزم

اگر چه بحر،مرا خونبهاست همچو حباب

هرروز باصائب:گریه بی اختیار

پیش از خزان به خاک فشاندم بهار خویش

مردان به دیگری نگذارند کار خویش

چون شیشه ی شکسته و تاک بریده ام

عاجز به دست گریه ی بی اختیار خویش

هرروز با صائب:مرگ عجیب!

لب نهادم به لب یار و سپردم جان را

تا به امروز به این مرگ نمرده است کسی!

هرروز باصائب: دلتنگی

به هر که می نگرم همچو غنچه دلتنگ است

مگر نسیم در این گلستان نمی باشد

هروز با صائب:حباب

سبکسری که اسیر هواست همچو حباب

میان بحر ز دریا جداست همچو حباب

هر روز باصائب:یار فرهاد

من که دارم سنگ بردارد زپیش راه من؟

یار غاری کوهکن چون تیشه ی فولاد داشت