فاضل آمد...فاضل رفت...فاضل ماند....فاضل در دل من ماند...

سال 86 وقتی وارد دانشگاه شدم ، فکر می کردم دانشگاه باید جایی باشد برای اینکه خستگی کنکور از تنم در بیاید و  بتوانم همه ی کتابهایی را که خواندنشان برایم عقده شده بود را بخوانم، اما اینها همه توهم بود ، دانشگاه ما جایی بود که باید از 8 صبح کلاس می رفتی تا 9 شب! بعد هم تازه کلاس های حل تمرین شروع می شد و مباحثه های مختلف! پس خیلی عادی بود که همان دو ، سه هفته اول از هر چه کلاس و درس و استاد است زده شوی ، اما چهارشنبه بعد از ظهر ، آخرین کلاس هفته رنگ و بویی دیگر داشت با اینکه درستش این بود که آخرین کلاس خسته ترین کلاس باشد اما اینگونه نبود ، کلاس ادبیاتی که با "فاضل نظری" داشتیم.

تنها کلاسی که هیچ گاه غیبت نکردم ، تنها کلاسی که هیچگاه وسطش به سرم نزد که بپیچانمش ، تنها کلاسی که در آن صفا می کردم ، تنها کلاسی که برای استادش دلم تنگ می شد ، تنها کلاسی که ... .

وقتی به مهدی ، برادر کوچکم ، می گفتم کلاسهای فاضل به جای ادبیات ، سراسرش اخلاق بود ، درست درک نمی کرد چه می گویم اما دیروز بعد از جلسه می گفت : این مرد چقدر ظرایف اخلاقی بلد بود.

حالا فاضل با آن همه خاطره های خوشی که در ذهن من کاشته بود ، به اراک می آید به شهر من ، از صبح شوق این را دارم که ساعت 18:30 برسد و من بروم  کافه کتاب پرچین علی جانباز و همسرش.(که همین جا از هر دوشان تشکر می کنم و خدا قوتشان می گویم ) با مهدی می رویم ، قرار است او قرآن شروع جلسه را بخواند ، این آیات از سوره ی "شعراء" را قرائت می کند: " شاعران را گمراهان پیروی می کنند. آیا ندانسته ای که آنان در هر وادیِ (باطلی ، خیال پردازانه) سرگردانند؟ مگر (آن دسته از شاعرانی که) ایمان آورده اندو کارهای شایسته انجام می دهند و بسیار به یاد خدا هستند و...."

جمعیت زیاد آمده اند و این از ما اراکی ها بعید است ، کار فرهنگی و این همه جمعیت؟! دم شما گرم که آمدید، فاضل می آید و با این جملات کار را آغاز می کند : "فکر نمی کردم  که هیچ وقت توی یه چنین فضای ....(چند نفر از داخل جمعیت می گویند فضای باز) یه چنین فضای کوچکی ، یک چنین محفل ادبی رو برگزار کرد ، اون هم توی ایران ، اگرم توی ایران می شد توی استان مرکزی نمی شد و اگرم توی استان مرکزی می شد توی اراک دیگه نمی شد!!!!" همه می خندند ، مردم دقیقا نمی توانند درک کنند الآن فاضل دارد از جلسه و اراکی ها تعریف می کند یا اینکه دارد مسخره مان می کند!

استاد می گوید: این جلسات ، جلسات خوبی است ، به شرط اینکه دچار افراط و تفریط نشود.

استاد می گوید: شعر باید بر اندیشه و حکمت استوار باشد.

استاد می گوید: قالب غزل مثل کت و شلوار می ماند ، تو اگر لباس اسپرت بپوشی آزادی که هر کاری بکنی اما وقتی کت و شلوار پوشیدی خیلی چیز ها را باید رعایت کنی.

میان صحبت هایش من را می بیند که گوشه ی حیاط به دیوار تکیه داده ام  ، استاد می گوید : یکی از بچه های دانشگاه را در جمع می بینم که هنوز هم به من می گوید استاد ، فکر کنم الان دیگر درسش تمام شده باشد ، (بعد مکثی می کند و دوباره نگاهم می کند و بهد می گوید:) چقدر هم  پیر شده است! ( و حضار می خندند ، استاد راست می گوید ، وقتی عکس های سال اول دانشگاه را کنار آینه می گذارم و خودم را می بینم ، خیلی پیر شده ام)

استاد می گوید: اگر مقصود خور و خواب و خشم و شهوت باشد که حیوانات خیلی جلو تر از ما هستند ، پس ما برای چیز دیگری آفریده شده ایم.

استاد می گوید: غم لازمه ی شعر است و غم اصلا چیز بدی نیست ، آنچه بد است یاس و ناامیدی است.

جمع که خصوصی تر می شود ، استاد عکس رضا امیر خانی را می بیند  و خوب بر اندازش می کند ، بعد...

استاد می گوید: رضا خیلی گل است ، من خیلی دوستش دارم.

استاد می گوید: اینترنت خیلی بی سر و ته است. گاهی اوقات در اینترنت جوری برای انسان حرف در می آورند که هیچ راه دفاعی برای تو نمی ماند

استاد می گوید: آنهایی که بدِ دیگران را می گویند بیشترشان از روی حسادت، این کارها را می کنند و تو باید برای حسود، دل بسوزانی! چون حسادت گناه نیست عذاب است ، عذاب. 

بعد از افطار با استاد همراه می شویم و تا شهر صنعتی میرویم ،استاد می گوید: اراک هم زیبا شده است...