من یار مهربانم...

 من یار مهربانم، اما کمی گرانم

چون جنس باد کرده در دست ناشرانم

درکل به قول ایشان کم سود و پر زیانم

من گرچه اهل ایران این ملک شاعرانم

فاضل نطری

از آن روزی که سه گانه ی فاضل، چهارگانه شد ، حساب دیگری روی او باز می شود، اما متاسفانه بارها با مشتریان اهل شعری برخورد داشته ام که از کتاب چهارم فاضل بی خبر بوده اند!

"ضد" کتاب چهارم فاضل نظری است که باز هم غزل است ، غزل های عاشقانه ، که مثل همیشه چند کار آیینی هم کار را زینت داده اند.

هم اکنون در کتابستان می توانید ، از اشعار فاضل نظری چهار کتاب "اقلیت" ، " گریه های امپراتور" ، " آن ها" و "ضد" را تهیه کنید ، این چهار گانه مربوط به انتشارات سوره مهر است ، اما نشر مروارید هم پا در کفششان کرد و کتاب "گزینه اشعار فاضل نظری" را چاپ کرد.

در مجموع پنج کتاب از اشعار فاضل در بازار نشر موجود است که هر پنج تای آن را در کتابستان می توانید تهیه کنید ، شعر زیر از کتاب ضد است:

محفل ادبی

یکشنبه ها ساعت هفده حوزه هنری اراک ، محفل شاعرانی است که گرد دکتر عباس احمدی جمع می شوند. جلسه ، جلسه ی خوبی است و استاد ، استاد ی توانا.

پیش تر ها این جلسه در کتابستان خودمان تشکیل می شد که گویا آب و هوای زیر زمین تاریک و نمور حوزه هنری با آن صدای کولر خرابش بیشتر به ذوق شاعرانه ی رفقا خوش می آید تا حیاط کتابستان! شاید هم اگر حوزه هنری برایشان آب و هوا ندارد ، نان و نوا داشته باشد!نمی دانم ، بگذریم.

به هر حال استاد احمدی از متواضع ترین شاعرانی است که دیده ام ، اهل دین و مذهب است ، در کلاس هایش علاوه بر آموزش شعر ، شعور هم تدریس می کند البته از باب "بغیر السنتکم". کارش درست است ، همان قدر که اهل شعر طنز است، چند برابرش در شعر آیینی  ماهر است و پیشتاز.

بیایید و از جلسه ای که رایگان تشکیل شده است استفاده کنید.

یاعلی

شهر یا روستا

نان ماشینی

ای کاش شهردار، شهر را دار می زد و شیرازه شرارتش را از هم می پاشد و شرش را کم می کرد و شهد شیرین زندگی روستایی را به مردم می چشانید. دِه ها را دَه برابر می کرد و شعور شهرگریزی را آموزش می داد.

گرچه...

گرچه دیگر روستایی هایمان هم نان ماشینیِ شور جوش شیرین دار، دارند و شیر هموژنیزه می نوشند.

نه! اینطوری فایده ای ندارد! باید خودمان را روستایی کنیم، ساده بپوشیم، ساده بنوشیم و ساده شکم را پر کنیم.

***

آسمان تعطیل است

بادها بیکارند

ابرها خشک و خسیس ، هق هق گریه خود را خوردند

من دلم می خواهد دستمالی خیس، روی پیشانی تب دار بیابان بکشم

دستمالم را اما افسوس، نان ماشینی در تصرف دارد

...

...

...

آبروی ده ما بردند

 

"شادروان قیصر امین پور"