حسرت سفره های نان و پنیر....

خاطراتم میان یک خانه

برج بی روح تازه ای می شد

دل من بود آنچه میبردند

پاره های قراضه ای می شد

شهر ها رو به رشد بودند و

دل ما نیز روبه ویرانی

دل ما گشت غارت دزدان

دیو و انگشتر سلیمانی

بچه بودم هنوز یادم هست

خانه ای بود بین باغی که...

جای جایش پر از محبت بود

آه آن خانه و اتاقی که ...

عصرها عطر یاس می پیچید

بوی جاروی خیس روی غبار

مادرم بعد سفره می انداخت:

آی مهدی پنیر را تو بیار

همه ی خانه دور هم بودند

چای و نان و پنیر می خوردند

همه باهم کنار یک سفره

لذتی بی شمار می بردند

***

و کنون بعدسال ها امروز

روی ایوان برج می گویم :

حسرت سفره های نان و پنیر

حسرت خاک و آب و جارویم

مهدی کازرانی