شهر یا روستا

نان ماشینی

ای کاش شهردار، شهر را دار می زد و شیرازه شرارتش را از هم می پاشد و شرش را کم می کرد و شهد شیرین زندگی روستایی را به مردم می چشانید. دِه ها را دَه برابر می کرد و شعور شهرگریزی را آموزش می داد.

گرچه...

گرچه دیگر روستایی هایمان هم نان ماشینیِ شور جوش شیرین دار، دارند و شیر هموژنیزه می نوشند.

نه! اینطوری فایده ای ندارد! باید خودمان را روستایی کنیم، ساده بپوشیم، ساده بنوشیم و ساده شکم را پر کنیم.

***

آسمان تعطیل است

بادها بیکارند

ابرها خشک و خسیس ، هق هق گریه خود را خوردند

من دلم می خواهد دستمالی خیس، روی پیشانی تب دار بیابان بکشم

دستمالم را اما افسوس، نان ماشینی در تصرف دارد

...

...

...

آبروی ده ما بردند

 

"شادروان قیصر امین پور"

نقطه ی شروع!

سال اول که وارد دانشگاه شدم  ، برای نشریه دانشگاهمان یک داستان نوشتم، اما انقدر سطح داستان را پایین دیدم که اصلا به سردبیر تحویلش ندادم ، اما سردبیر که از ماجرا بو برده بود انقدر اصرار کرد که آخر داستان را از چنگم در آورد.داستانم که چاپ شد خیلی ذوق کرده بودم  ، آخر اولین بار بود که یک نوشته از من چاپ میشد اما از سر غرور یا هر چیز دیگر، اصلا خوشحالیم را بروز ندادم!

یکی دو ماهی گذشته بود که از نا کجا آباد به من زنگ زدند ، تلفن را جواب دادم:

- الو سلام ، بفرمایید

- سلام ، آقای گازرانی؟

- بله ، بفرمایین.

- از جشواره نشریات دانشجویی مزاحمتون میشم ، شما رتبه ی اول داستان نویسی رو توی کشور کسب کردید و به اردوی ساری دعوت شدید. میتونید تشریف بیارید؟

دوست جدید

محمد حسین مرادی از بچه های دست به قلمه که خودش فکر میکنه توی شعر به اندازه نثر  موفق نیست، محمد حسین دبیرستان نمونه درس خونده و حالا هم رفته تهران و برای خودش علوم سیاسی می خونه.

خیلی شدید ، شعر های محسن رضوانی رو دوست داره و خیلی شدیدتر  شخصیت این شاعر رو دوست داره که هر کس یکی دو بار رضوانی را دیده باشه به محمد حسین حق میده .

محمد حسین یه وبلاگ داره که در نوع خودش جالبه، اگه دوس داشتی بهش سر بزنی اسم وبلاگش اسرابه ، "اسراب" یعنی دسته ای از پرندگان.اگرم دوس داشتی خودش رو ببینی ،این روزا محمد حسین زیاد به ما سر می زنه شمام بیاید تا دور هم باشیم ، بهتون قول میدم خوش بگذره.

نویسنده جوان

دو قدم بالا تر از کتابستان، حرم مطهر امامزادگان واجب التعظیمی است که همیشه منشاء خیر و برکت اراک بودند و هستند ، از برکات جدیدشان برای کتابستانِ ما این بود که در نماز جماعتهای آنجا با جوانی آشنا شدیم که اهل قلم است ، شعر هم می گوید ، کارش آنقدر درست است که در کودکی هایش شعرهایش را "مجله ی سلام "چاپ می کرده است.

امین شمسی دو تا وبلاگ دارد که بد نیست سری بهشان بزنی:

ایستگاه دوستی

سلحشور

20سوال مهم مقام معظم رهبری از نخبگان و دانشگاهیان و صاحب نظران و..

1.چرا فرهنگ کار جمعى در جامعه‌ى ما ضعیف است؟ این یک آسیب است. با اینکه کار جمعى را غربى‌ها به اسم خودشان ثبت کرده‌اند، اما اسلام خیلى قبل از اینها گفته است: «تعاونوا على البرّ و التّقوى»، یا: «و اعتصموا بحبل اللّه جمیعا». یعنى حتّى اعتصام به حبل‌اللّه هم باید دسته‌جمعى باشد؛ «و لا تفرّقوا».

کافکا در کرانه

هاروکی موراکامی، بی شک از نویسندگان خوب ژاپن است. نویسنده ای که قالب های عادی را شکسته و ذهنش را رها کرده است. او را گوشه گیرترین انسان جهان نیز توصیف کرده اند. کتاب کافکا در کرانه، انگار جورچینی است که سازنده اش با شیطنت قطعاتی از آن را پنهان کرده تا خواننده به جستجویش رود. پنداری که معمای ذن است، پرسشی است بی پاسخ… انگار الهامی است که با موسیقی و ورزش آمیخته است....

نبرد خاموش

اواخر سال ۱۳۹۰ ایران از جانب اتحادیه اروپا تحریم نفتی می شود و درآمد نفتی اش به مرور کم می شود. در این بین ارز نیز دچار تحولات شگرفی می شود. قیمت مواد اولیه محصولات  به یک باره افزایش میابد. در نتیجه و به دنبال این تغییر قیمت دارو، مواد غذایی، قطعات خودرو، کاغذ، سموم کشاورزی و… نیز افزایش میابد.

محمدرضا رضاپور، که تا پیش از این در یک مجله فرهنگی مشغول به کار بود، به علت افزایش قیمت کاغذ و تعطیلی دفتر آن مجله، بیکار می شود. او برای اینکه ابعاد تاثیر این اتفاقات را دریابد، سفر خود را به شهرهای مختلف ایران آغاز می کند که نتیجه آن مستند «نبرد خاموش» شده است.

مامور سیگاری خدا

مأمور سیگاری خدا
محسن حسام مظاهری
انتشارات افق
===============
تاکسی نوشتی ست پیرامون اتفاقاتی که در هنگام تاکسی سواری هایش آنها را ثبت و ضبط کرده است و با قلم روان روی کاغد آورده است. 
به نظر شخصی ام دیالوگهای راننده های تاکسی از همه جذاب تر است.
===============
یکی از تاکسی نوشتها:
از سیدخندان تا میرداماد

دی 88

جلسه نقد کلت 45

1.

وقتی خبر "رو نمایی و نقد کتاب کلت 45" را در "کافه کراسه" ی خیابان ابن سینا شنیدم ، خوشبختانه تهران بودم اما متاسفانه خیلی سرم شلوغ بود ، تلفن را برداشتم و تمام کارهایم را کنسل کردم ، نمی دانم آن روز از نظر مالی چقدر ضرر کردم ، اما ارزشش را داشت، به هر حال یکی از هم شهری هایم در معرض نقد غریبه ها بود!

رزیتا خاتون

سال 86 بود که هنوز سراغ بیزینس کتاب!! نرفته بودیم و علاقه ای داشتیم وافر به نمایشگاه کتاب تهران. به نحوی که سالهای پیشین آن و یکی دو سال بعد آن جزو سفرهای واجبم بود...